به گزارش سایت شرکت تعاونی عمرانی پیشکسوتان کهن، فوتبال ایران در طول تاریخ خود نه تنها با ستاره‌ها و قهرمانانش شناخته می‌شود، بلکه با معلمانی که ستون‌های فکری و اخلاقی این ورزش را بنا کردند، هویتی عمیق و فرهنگی یافته است. افرادی که نه صرفاً مربی، بلکه معلم بودند؛ هم در مدارس و دانشگاه‌ها و هم در زمین‌های تمرین و مسابقه. در روز معلم، یاد این بزرگ‌مردان نه فقط از سر احترام، بلکه از سر نیاز به الگویی در تربیت نسل‌های آینده، گرامی می‌داریم.
مرحوم دکتر عباس اکرامی، معلم دبیرستان‌های البرز و فیروز بهرام، نه تنها پایه‌گذار تیم شاهین بود، بلکه نهاد آموزش‌محور در فوتبال را بنیان نهاد. او معتقد بود پیش از آنکه فوتبالیست باشیم، باید انسان باشیم؛ و شاهین، خانه‌ای شد برای تربیت انسان‌هایی که بسیاری‌شان بعدها دکتر و مهندس و مدیر شدند. اکرامی معلمی بود که هم در کلاس درس و هم در تیم، بذر اخلاق، انضباط و تفکر مدرن کاشت.
حسین صدقیانی نیز از جمله معلمانی بود که دانش خود را از فرنگ آورد و اولین بار کفش فوتبال را به جای گیوه در ایران باب کرد. او با مفاهیم تاکتیکی و تکنیکی مدرن، زمین فوتبال را به محیطی علمی‌تر تبدیل کرد.
دکتر قدرت علی کنی، اولین رئیس فدراسیون فوتبال ایران، به‌درستی معلم مدیریت فوتبال ایران بود. او ساختار سازمانی فدراسیون را از حالت سنتی و سلیقه‌ای خارج کرد و پایه‌ای برای مدیریت نوین در ورزش کشور گذاشت.
دهه‌های بعد، شاهد ظهور معلمان دیگری بودیم؛ کسانی مانند حسین فکری در دارایی و تیم ملی، علی دانایی‌فرد در تیم تاج، و پرویز دهداری در شاهین. دهداری که به "استاد بی‌بدیل اخلاق" معروف بود، فوتبال را ابزاری برای تربیت انسان می‌دانست. محمد رنجبر که به او "رئیس" می‌گفتند، و منصور امیر آصفی که فوتبال تهران را به سمت بالندگی سوق داد، نیز از چهره‌هایی بودند که نقش پررنگی در شکل‌گیری فوتبال آموزشی ایفا کردند.
در نسل‌های معاصرتر، معلمانی چون جعفر کاشانی، همایون بهزادی، ابراهیم آشتیانی، منصور پورحیدری، ناصر حجازی، دکتر محمد دادکان، حسین راغفر، مسعود و فریدون معینی، مرتضی محصص و مجید جلالی، تلفیقی از آکادمیسین و مربی را شکل دادند.
مجید سبزی که سالها معلم ورزش و تربیت بود، بعدها به عنوان بازیکن و و مربی در پرسپولیس شناخته شد؛ از جمع مدیران فوتبالی هم می توان به حبیب کاشانی اشاره کرد که سالها به عنوان مدیر و معاون در مدارس غرب و جنوب تهران فعالیت می کرد.
مجید جلالی که به «آقا معلم» و «مجید کامپیوتر» معروف است، سالها در آموزش و پرورش خدمت کرد و از سال ۱۳۵۷ تا بازنشستگی، تدریس و مربیگری را در کنار هم پیش برد. او با نگاه تحلیلی و علمی‌اش، دروازه‌ای نو به سوی مربیگری حرفه‌ای گشود.
یحیی گل‌محمدی نیز در جوانی معلم زبان انگلیسی بود. گرچه مسیر فوتبال حرفه‌ای او را از تدریس جدا کرد، اما روحیه معلمی‌اش همواره در رفتار و هدایت تیم‌هایش مشهود است.
رحمان رضایی، ستاره پیشین تیم ملی که تجربه بازی در سری‌آ ایتالیا را داشت، در دوران جوانی‌اش به عنوان سرباز-معلم در روستاها تدریس می‌کرد؛ و این تجربه را یکی از دوره‌های پربار زندگی‌اش می‌داند.
نام‌هایی چون ناصر ابراهیمی، حمید علیدوستی، علی دوستی مهر، حبیب کاشانی، امیر ابوطالب، نایب روئین‌دل، پیشه‌ور، اردشیر لارودی، ولی‌الله صالح‌نیا و فریده شجاعی نیز هر یک معلمانی بوده‌اند که فوتبال را از مرز تکنیک و تاکتیک عبور دادند و به سطحی از تربیت فکری و فرهنگی ارتقا دادند.
در روزگاری که گاه از بی‌سوادی و فقدان اندیشه در فوتبال ایران سخن می‌رود، این معلمان، همان مشعل‌دارانی‌اند که نشان دادند علم، دانش، اخلاق و انضباط، پایه‌های فوتبالِ درخشان و پایدارند. شاید بازیکنی داشته باشیم که تحصیلاتش سوم ابتدایی باشد، اما در همان تیم، دکتری هم هست که هم آموزش می‌دهد، هم الگوست؛ و این، زیبایی فوتبال ایران است.
روز معلم را به تمام کسانی که یاد دادن را نه یک وظیفه، بلکه یک رسالت می‌دانند، تبریک می‌گوییم؛ به معلمان مستطیل سبز که خاک زمین را با جوهر دانایی درآمیختند و نسلی را پرورش دادند که فوتبال را فقط برای بردن نخواست، بلکه برای بهتر شدنِ انسان‌ها خواست.
با نهایت احترام، این روز بزرگ را از طرف خانواده شرکت تعاونی عمرانی پیشکسوتان کهن به همه معلمان فهیم ایران، به‌ویژه آقا معلم‌های فوتبال، تبریک عرض می‌کنیم.
