وداعی تلخ با منوچهر شفقتیان ؛ آخرین بدرقه پیشکسوت آرام و اصیل پرسپولیس + ویدئو
به گزارش سایت شرکت تعاونی عمرانی پیشکسوتان کهن ، خبر درگذشت منوچهر شفقتیان، پیشکسوت آرام و محبوب باشگاه پرسپولیس، جامعه فوتبال ایران را در بهت و اندوه فرو برد.
نامی که برای هواداران قدیمی این تیم یادآور نسلی است که فوتبال را با غیرت، احترام، نجابت و عشق واقعی به پیراهن معنا می‌کرد، حالا به خاطره‌ای جاودانه بدل شده است.
مراسم خاکسپاری او با حضور جمعی از خانواده، دوستان، هم‌تیمی‌های قدیمی و هواداران باوفا برگزار شد. زمین آرامستان شاهد یکی از پر احساس‌ترین لحظه‌های وداع بود؛ وداعی با مردی که بی‌نام‌ونشان و بدون هیاهو، سال‌ها برای فوتبال این سرزمین زحمت کشید. در میان چشمان اشک‌بار و سکوت سنگین جمعیت، احساس مشترکی جریان داشت: ما یکی از شریف‌ترین چهره‌های فوتبال را از دست دادیم.
منوچهر شفقتیان از نسلی بود که فوتبال برایشان نه تجارت بود، نه ابزار شهرت؛ بلکه باور، منش و عشق بود. او در ترکیب پرافتخار پرسپولیس با تمام وجود جنگید، اما آنچه از او در ذهن‌ها ماند، نه فقط بازی‌های درخشانش، بلکه اخلاق و تواضعش بود. پیشکسوتان بزرگ پرسپولیس همیشه از لبخند ملایمش سخن می‌گفتند؛ از مردی که هیچ‌گاه دنبال حاشیه نبود، همیشه حرمت رقیب را حفظ می‌کرد و هرگز از تعصبش دم نمی‌زد اما در عمل آن را فریاد می‌کرد.
در روز وداعش، چند نفر از چهره‌های آشنای فوتبال ایران از نسل طلایی پرسپولیس نیز آمده بودند. آن‌ها با چشمانی پر از اشک به تابوتش خیره بودند. در میان جمعیت، مردمی هم حضور داشتند که شاید هرگز او را از نزدیک ندیده بودند، اما خوب می‌دانستند شفقتیان یعنی نجابت در زمین فوتبال. صدای «روحش شاد، آقای شفقتیان» از گوشه و کنار بلند می‌شد و بر چهره‌ها اشک و دلتنگی موج می‌زد. زمین با شاخه‌های گل سرخ پوشیده شده بود، رنگی که او عاشقش بود و بخشی از هویتش تا آخرین روز زندگی باقی ماند.
دوستان و شاگردانش روایت می‌کنند که تا آخرین روزهایی که توان حضور در تمرین را داشت، با همان آرامش و متانت همیشگی به نسل جوان می‌گفت:
«فوتبال یعنی احترام… یعنی اینکه آخر بازی هنوز با وجدان راحتبه رقیبت نگاه کنی.»
شاید همین جمله کوتاه، چکیده‌ی تمام زندگی ورزشی او باشد. شفقتیان نه تنها یک فوتبالیست متعصب و فنی، بلکه معلمی فروتن در اخلاق، رفاقت و انسانیت بود.
امروز که دیگر آن چهره آرام در میان ما نیست، جامعه فوتبال و به‌ویژه باشگاه بزرگ پرسپولیس یکی از سرمایه‌های اخلاقی خود را از دست داده است. با این حال، نام او در تاریخ این باشگاه آن‌قدر ریشه‌دار است که مرگ توان خاموشی آن را ندارد. مردی که در سکوت آمد، در سکوت جنگید و در سکوت رفت، اما تأثیرش برای همیشه ماندگار خواهد بود.
مراسم خاکسپاری این پیشکسوت محبوب در فضایی آکنده از احترام برگزار شد. پرچم سرخ پرسپولیس بر تابوتش گسترده بود؛ نشانه‌ای از پیوندی که تا آخرین لحظه میان او و باشگاه وجود داشت. پیشکسوتان، هم‌دوره‌ای‌ها و هواداران در میان اشک و خاطره از لحظاتی گفتند که شفقتیان با فداکاری و منش توأم با سکوتش، الهام‌بخش بود. در آن جمع کسی بی‌تفاوت نبود؛ همه حس می‌کردند بدرقه‌ی او بدرقه‌ی بخش مهمی از تاریخ پرافتخار پرسپولیس است.
در پایان مراسم، یکی از دوستان قدیمی‌اش جمله‌ای گفت که در فضای آرام آرامستان برای لحظاتی ماند:
«شفقتیان همیشه در سکوت بزرگ بود، حالا هم در آرامش رفت.»
شاید همین جمله بهترین تصویر از روح بزرگ او باشد؛ مردی که بدون فریاد آمد، اما ردّ محبتش برای همیشه بر دل فوتبال ایران نشست.
روحش شاد و یادش گرامی.
پرسپولیس، با تمام عظمت و تاریخ پرفراز‌ونشیبش، همیشه نام منوچهر شفقتیان را کنار دیگر مردان نجیب خود خواهد نوشت؛ آنان که برای پیراهن سرخ زندگی کردند، نه فقط بازی.
نظرات کاربران
شما هم می توانید درمورد این مطلب نظر بدهید
افزودن نظر
